«Ազատ դեմոկրատներ» կուսակցության փոխնախագահ Անուշ Սեդրակյանը Tert.am-ի հետ զրույցում խոսել է այն մասին, թե ինչու մայիսի 5-ի Երևանի ավագանու ընտրություններին մասնակցող 6 կուսակցության և 1՝ «Բարև Երևան» դաշինքի թվում չէ այն մեկը, որը կսպասարկեր ազատական դաշտը: Ըստ Անուշ Սեդրակյանի՝ առկա է երկու հիմնական պատճառ:
– Ինչու՞ այդպես ստացվեց, որ ազատական ուժերը՝ ոչ ազատ դեմոկրատները, ոչ Հրանտ Բագրատյանը, ոչ «Հանրապետություն« կուսակցությունը չմասնակցեցին:
-Ըստ իս՝ այստեղ երկու գործոն աշխատեց. առաջինն այն, որ Հայաստանի այժմյան քաղաքական դաշտը ճեղքված է, բևեռացված է հեղափոխական պայքարի և ոչ պայքարի՝ իշխանական և հեղափոխական ուժերի գծերի պարագծի մեջ: Եվ այս պարագայում գաղափարական նկատառումներ հնչեցնել և խոսել ազատականության մասին իբրև շատ մաքուր և Հայաստանի ապագայի համար գաղափարական հոսանքի մասին, կարող է լինել ժամանակավրեպ և չարժանանալ այն ուշադրությանը, որին, իրոք, արժանի է այդ ուղղությունը: Երկրորդ պատճառն էլ այն է, որ ավագանու ընտրություններն ինքնին որպես տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններ, այնքան էլ չի ենթադրում գաղափարական դաշտերի դիվերսիֆիկացիա: Ավելի շատ ենթադրում է վարչարարական դիրք և վարչարական պոտենցիալ, և դրա համար այստեղ խոսել ազատական դաշտի մասին՝ չի կարելի: Ավելին՝ թեպետ նախագահական ընտրություններին ազատական դաշտը ներկայացված էր իր դեմս Հրանտ Բագրատյանի, բայց այդ դեպքում այս մասին խոսելն ավելի տեղին կլիներ:
-Շատ լավ, իսկ կոնկրետ «Ազատ դեմոկրատների» դիրքորոշումը ո՞րն էր, որ չմասնակցեցին: Հարմար թեկնածու չկար, ռեսուրսային…
-Չէ, չեմ կարծում, որ «Ազատ դեմոկրատները» հարմար թեկնածու չունեն, որովհետև գիտեք, որ մեր անդամները և՛ քաղաքապետարանում են աշխատել (ՀՀՇ-ից պոկված թևը), և՛ բիզնեսի ոլորտից են տեղյակ, կրթական ոլորտից: Ավելի շատ դա պայմանավորված էր իմ առաջին ներկայացված պատճառով, որ այս պայմաններում ( քաղաքական պայքարը բևեռացված է հեղափոխական պայքարի և հակապայքարի՝ իշխանական և հեղափոխական ուժերի գծերի պարագծում) գաղափարական դաշտը մասնակցելով, և Աստված մի արասցե՛, պարտվելով, կարող էր ազատականության գաղափարը երկար ժամանակով դևալվացիայի ենթարկել, արժեզրկվել: Իսկ դա մենք չէինք ուզում:
-Այսուհանդերձ, տպավորությունն այնպիսին է, որ քաղաքական ուժերի միջև կենաց և մահու պայքար է գնալու:
– Որևէ երկրում նման բան չկա, երբ ընդհանուր երկրի կոնտեքստում պրոցեսները սրվում են, ապա ցանկացած ընտրություն դառնում է էսպես… բևեռացված և առանձնահատուկ էմոցիաների պայքար: Մի օրինակ բերեմ, երբ հիմա Ֆրանսիայում կանգնած է քաղաքակրթական մշակույթների հարցը, ապա յուրաքանչյուր բևեռում այնպես է ստացվել, որ ներքուստ պայքարում են ֆրանսիացի և ոչ ֆրանսիացի քաղաքապետերը, այդ պայքարը այդպիսին է, և դա ստացել է համակարգի դեմ պայքարի երանգավորում, սակայն եթե վերցնենք իդեալական առումով, ապա տեղական ինքնակառավարման մարմինների համար պայքարը դա լավ կառավարման համար պայքար է, ուրիշ ոչ մի բան:
-Եվս մեկ հարց, այս անգամ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մասին. Նրան պատասխանած Սերժ Սարգսյանը հայտնել էր, որ պատրաստ է քննարկել Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջարկները: Ձեր կարծիքով՝ իշխանությունը որքանո՞վ է պատրաստ զիջումների գնալ:
-Ես իշխանության մաս չեմ կազմում և չեմ կարող իշխանության գործողությունների մասին ենթադրություններ անել, բայց այս ամեն ինչի մեջ կա մի հատ շատ պոզիտիվ էլեմենտ, որը ես գնահատել եմ և շարունակում եմ գնահատել: Այն է՝ այդ երկխոսությունը բաց է: Այսինքն՝ այն հրապարակային է, մամուլը տեղյակ է՝ նամակների բովանդակությունից սկսած խոսակցության բովանդակությամբ վերջացրած: Իսկ դա նշանակում է, որ մենք քայլ առ քայլ առաջ ենք գնում ինտրիգային քաղաքականությունից դեպի բաց քաղաքականություն: Ի՞նչ անենք, որ դա դեռևս ֆորմալ է: Հետո կգա նաև ոչ ֆորմալ փուլը:
-Իսկ 2008-ին, Ձեր կարծիքով, ինչու՞ իշխանությունը երկխոսության չգնաց Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հետ:
-Կարծում եմ՝ ոչ ես, ոչ Դուք չեք կարող դատել՝ ով գնաց, ով չգնաց երկխոսության, որովհետև ցայսօր փակ է այդ երկխոսությունը, որոհետև ցայսօր մենք չգիտենք ռեալ մոտիվացիաները, ռեալ բանակցային կետերը: Եվ մինչև հիմա հնչեցվում է մի կետ՝ քաղբանտարկյալների մասով՝ նրանց բացթողում: Դրա համար եմ ասում, որ ողջունում եմ բաց դիսկուսիան, որի ժամանակ պարզ երևում է՝ ով է ճիշտ, ով է սխալ, ով է մեղավոր, ով՝ անմեղ:
-Իսկ որ ասում եք՝ բոլորը գիտեն կողմերն ինչ են խոսել,: Դուք կարծում եք, որ այդ մասին ամբողջությա՞մբ է հաղորդվում:
-Դրա համար էլ ասացի՝ ֆորմալ, ասացի՝ ինչ անենք, որ դա ֆորմալ է: Բայց արդեն ակնհայտ է, որ թե՛ իշխանությունը և թե՛ ընդդիմությունը չեն անտեսում հանրությանը և հաշվետու են իր առաջ:
